zondag 27 januari 2008

Oproep aan de politiek

Aan alle deelnemers aan de wakes bij de detentieboot in de Merwehaven.

Deze oproep die is opgesteld door de Bezoekgroep UZC Zestienhoven Rotterdam,PI-bezoekersgroep Tilburg, bezoekgroep Grenshospitium Amsterdam, ASKV Steunpunt Vluchtelingen, Belangenvereniging MDHG is mijns inziens ook voor ons zeer actueel en ter zake. Daarom stuur ik deze ook door. Ik zou de strekking hiervan ook willen meenemen in de brief die we maandelijks schrijven. Als ik van jullie (per email) verneem dat jullie hier achter staan, dan geef ik dat signaal door. Aan een van de eisen die genoemd worden wordt intussen tegemoet gekomen: instellen van een juridisch loket ook bij uitzetcentra.
Ik wil graag iets kunnen vermelden in de trant van: een zeer grote meerderheid van de wakers ondersteunt deze oproep. Of: de hele groep wakers bij de detentieboot in de Rotterdamse Merwehaven heeft kennis genomen van deze oproep en ondersteunt deze.

Graag jullie reactie.

Willem van Wieren



OPROEP AAN DE POLITIEK
Nu het Generaal Pardon erdoor is, lijkt de aandacht voor vreemdelingenbeleid zich vooral tot de uitvoering hiervan te beperken. Mensen die na 2001 asiel hebben gevraagd, krijgen te maken met inhumane detentie en lange detentieperioden. Maatregelen ter beperking daarvan laten tot nu toe op zich wachten. Terwijl Nederland vooral voor een humaner vreemdelingenbeleid stemde. Ondertekenaars roepen op tot concrete maatregelen op korte termijn.

Vaak worden mensen voor zeer lange tijd vastgehouden, maanden en soms langer dan een jaar. In die tijd is er geen of amper voortgang in hun zaak en -vanwege belemmeringen in het thuisland of anderszins- geen sprake van een snelle uitzetting. Ook worden mensen na vele maanden alsnog op straat gezet met de mededeling “binnen 24 uur het land te verlaten”.

Het voortdurend verplaatsen van mensen van detentiecentra naar bajesboten en omgekeerd, waardoor trajecten van 14 of 15 maanden geen uitzondering meer vormen, achten wij geen humane behandeling van deze vreemdelingen.
Terwijl iedereen zich uitspreekt voor heldere procedures, duidelijke criteria en snelle afhandeling blijkt de praktijk weerbarstiger. Dat resulteert nog steeds dagelijks in soms erbarmelijke situaties.

De omstandigheden waaronder mensen vastzitten zijn bovendien van dien aard dat ook die om herziening vragen. Onder het mom van “soberheid” is bijvoorbeeld psychische of medische hulp amper aanwezig. Niet zelden hebben mensen last van allergieën of chronische ziekten die met een paracetamolletje behandeld worden. Voedsel en andere faciliteiten zijn regelmatig ver onder de maat. Klachten over papieren ondergoed of lakens en te weinig eten hoor je vaak. En recreatie of ontspanning is niet aan de orde. Zelfs niet voor kinderen of jongeren die nog steeds, zij het minder, opgesloten zitten en het meermalen moeten doen met spelen op de gang langs de cellen.
Spanningen zijn altijd aanwezig, straffen ook. Van zorg of begeleiding is nauwelijks sprake, het draait vooral om bewaking en soms drogering.

Detentie van mensen die geen criminele handelingen hebben gepleegd zou niet mogelijk moeten zijn in een rechtsstaat, het betekent een ernstige inbreuk op mensenrechten.
Nagegaan moet worden of er geen alternatieven voor deze vrijheidsontneming bestaan, zoals meldplicht of garantiestelling door gekwalificeerde instellingen of personen.

Ondertekende groepen roepen daarom politiek verantwoordelijken op tot:

1 beperking van het verblijf in vreemdelingendetentie tot maximaal 6 maanden en in uitzetcentra tot het aantal dagen, hooguit weken dat daadwerkelijk nodig is voor uitzetting
2 stoppen van ‘rondpompen’ van mensen, hen steeds in andere centra plaatsen
3 respectvolle en zorgzame behandeling door beter gekwalificeerd personeel, verbeteren van artsencontact en afschaffen van isoleercellen
4 instellen van een juridisch loket ook bij uitzetcentra en toelaten van vrijwilligers t.b.v. gespreks- of activiteitengroepen (zonder verplichte zwijgplicht)
5 uitbreiding van bezoekuren, recreatie, mogelijkheden tot werk en andere faciliteiten waaronder gratis bellen naar een advocaat, keuzemogelijkheden in maaltijden, uitgebreider winkelassortiment, verhogen zakgeld en dergelijke
6 het verlenen van opvang en mogelijkheid tot verrichten van arbeid aan onuitzetbaren die in Nederland op straat worden gezet en het ontwikkelen van alternatieven voor detentie als zodanig.


Bezoekgroep UZC Zestienhoven Rotterdam,PI-bezoekersgroep Tilburg, bezoekgroep Grenshospitium Amsterdam, ASKV Steunpunt Vluchtelingen, Belangenvereniging MDHG
op Geen opmerkingen:

vrijdag 18 januari 2008

Cleveringa...

Bericht:
Ministers Plasterk en Verhagen vragen de Nederlandse universiteiten en HBO’s om “waakzaamheid” en “grote terughoudendheid” bij het toelaten van Iraanse studenten. De Universiteit Twente gooide vervolgens haar poorten dicht voor alle binnenkomende Iraniërs (studenten en medewerkers) en de TU Eindhoven vraagt de AIVD om een verklaring die niet wordt gegeven.

Kernzin in de lezing die Cleveringa hield toen de hooggeleerde Meijers wegens zijn staatsgevaarlijke afkomst (hij maakte volgens de heersende macht deel uit van een terroristische beweging: de Joodse) uit de wetenschap werd geweerd was:
In overeenstemming met Nederlandsche tradities verklaart de Grondwet iederen Nederlander tot elke landsbediening en tot de bekleeding van elke waardigheid en elk ambt benoembaar, en stelt zij hem, onafhankelijk van zijn godsdienst, in het genot van dezelfde burgerlijke en burgerschapsrechten.

Nu zijn buitenlanders geen Nederlanders en sedert de vreemdelingenwetgeving van Cohen wordt de vreemdeling door de staat ook in hun grondrechten behandeld als mindere mensen. En in dat kader staat de actie van de ministers in een traditie van opportunisme.
Maak ik me niet nodeloos druk? Het 'ergens mogen studeren' is geen echt grondrecht - ach, waarom word ik toch zo angstig en boos? Cleveringa zei:
Ik zeide U niet over mijn gevoelens te zullen spreken; ik zal mij eraan houden, al dreigen zij als kokende lava te barsten door al de spleten, welke ik bij momenten den indruk heb, dat zich, onder den aandrang ervan, in mijn hoofd en hart zouden kunnen openen.

De omgang met de ander, de vreemdeling, de weduwe, de wees; dat is de kern van onze moraliteit - de genetische code van onze civilisatie. Daar is al eerder mee geknoeid. Historisch besef...
Protest! Tekenen vrienden! op http://www.iraansestudenten.nl/.
op Geen opmerkingen:

dinsdag 15 januari 2008

Idee-en-kerk

Het project Barmhartigheid in Schiedam wordt vermeld op de website 'Idee-en-Kerk', weliswaar niet als prijswinaar van het laatste kwartaal, maar toch... vermeld...
In de digitale brief staat meer dat het lezen waard is. Zie http://www.idee-en-kerk.nl/index.php en dan met name: http://www.debakkerijleiden.nl/deleidse7/. Een Leids project rond de zeven werken van barmhartigheid.

De kerkkalender staat dit keer in het teken van de naderende veertigdagentijd. In deze periode van vasten en bezinning worden kerkleden opgeroepen extra aandacht te geven aan de vergeten groep vluchtelingen in de wereld.
Als beste idee van het laatste kwartaal hebben we gekozen het idee huiskamergesprekken uit Arnhem. Een idee dat ons zeer aansprak omdat het laat zien dat gesprekken tussen mensen van verschillende komaf en met een verschillende religieuze achtergrond op een eenvoudige manier te realiseren is.
Onder de nieuwe ideeën twee inzendingen die het thema barmhartigheid in de praktijk brengen. Zowel in Schiedam als in Leiden gebeurt dat op inspirerende wijze. Ideeën die navolging verdienen!
op Geen opmerkingen:

woensdag 9 januari 2008

Reactie van de minister - uitnodiging om mee te denken over een antwoord.

Willem van Wieren schrijft op oudejaarsdag:

Zeer gewaardeerde Wakers en Hoekgroepers.

Op dit moment – aan het begin van de oudejaarsavond – is het eerste wat ik
ons allemaal toewens een goed, waakzaam en humaan jaar 2008!
Bij dezen!
Voor het eerst kreeg ik een inhoudelijke reactie op een van de brieven n.a.v. onze wakes. In deze vreemde drukke en toch ook weer feestelijke dagen tussen kerst en jaarwisseling heb ik deze brief namens de staatssecretaris ook alleen nog maar vluchtig kunnen lezen.

Mijn voorstel is dit: zou het eerste huiswerk voor jullie in het nieuwe jaar kunnen zijn, dat ieder er naar kijkt en zijn/haar reacties op de brief geeft?! Dan proberen we daarna te beoordelen of het zinvol is op deze brief te reageren en zo ja, waar deze reactie dan uit moet bestaan.

(om de brief te lezen - deze aanklikken:)



op 1 opmerking:

zondag 6 januari 2008

Verslag uitdelen kerstattenties

Met een delegatie van 5 personen (uit De Ark en de Dorpskerk) zijn we zaterdagmorgen 22 december ’07 met ruim 340 attenties aan boord gegaan. Eerst woonden we een kerkdienst bij o.l.v. GV-er Arie Poldervaart. Op die morgen werd net de speciaal voor dit doel multifunctioneel (kerk, moskee, tempelruimte voor hindoes) ingerichte zaal in gebruik genomen. Een, qua formaat, grote huiskamer met in het midden een soort altaartafel/liturgisch centrum. De zaal zat vol.

We hadden ook wat mensen van een koor mee willen nemen, maar die hadden er nog maar nauwelijks bij gekund. Door omstandigheden hebben ze het moeten laten afweten. Aan de ene kant ben je blij met een voor dit doel speciaal ingerichte ruimte. Maar ik had twee gevoelens: blij en cynisch. Nu bekend is dat de boot over niet al te lange tijd hier buiten gebruik wordt gesteld en in de verkoop gaat, wordt hij her en der opgeknapt. Dat er in november ook geen enkele reactie vanuit de boot was op de wake, kwam, doordat op die afdeling toen niemand zat vanwege een verfbeurt.

Maar hoe dan ook – het was toch wel heel bijzonder zo’n dienst mee te maken – alleen al al die talen: Nederlands, Engels, Frans, Spaans, Portugees, een niet nader door mij gedefinieerde Oost Europese taal en Chinees. De muziek en het zingen ging via CD-s, met nogal westerse Europese kerkmuziek. Maar in het laatste stuk was ook enige ruimte voor de meer spontane inbreng van de aanwezigen.

Na een pauze begonnen we met de uitdeling van de kerstattenties – voor ieder een leuk uitziend cellofaanzakje met wat chocolade kerstkransjes, een wens in meerdere talen en een telefoonkaart à € 10. We zijn bij alle cellen langs geweest. De bezetting van de cellen varieerde van 2 tot 6 man. Vaak zaten ze wat spelletjes te doen – en wisten ze zich aangenaam gestoord in hun spel. Ook lagen er een heleboel maar wat te liggen in hun bed – tja, wat heb je anders te doen dan je in je eentje in bed terug te trekken?

Sommigen wezen ons in een eerste reactie boos weg – maar we hebben toch wel gezorgd dat er per cel voor ieder een attentie was. Al met al toch een hele specifieke ervaring. Uiteraard was het geen bijdrage in een oplossing voor hun uitzichtloze situatie, maar de blijheid waarmee de meesten reageerden was heel kostelijk om mee te maken. Toen we aan boord gingen zag de hele wereld er wit uit – toen we weer van boord kwamen niet meer. Tekenend?

Willem van Wieren.
op 2 opmerkingen:
Abonneren op: Posts (Atom)
A C H T E R G R O N D M A T E R I A A L
zien en onbewogen blijven

wet en barmhartigheid

Vreemdelingenrecht

Volgens de definities van VN zijn vluchtelingen "mensen die gevlucht zijn vanwege vervolging, gebaseerd op ras, religie, nationaliteit, sociale groep of politieke mening". In de praktijk worden alle vluchtelingen door overheden eerst tot "asielzoekers" of "economische vluchtelingen" bestempeld.

Wereldwijd wordt vervolgens slechts een heel klein deel van de asielzoekers erkend als vluchteling die volgens het vluchtelingenverdrag moet worden toegelaten. "Economische vluchtelingen die alleen maar komen voor een beter leven, hoeven we geen verblijfsvergunning te geven", luidt dan de redenering.

Wat houdt de mens in leven... ?

Incident - dialoog in de 2e kamer

Vraag 1.
Kent u het bericht over Somalische asielzoekers die onlangs door Nederland werden uitgezet en kort na hun terugkeer zijn vermoord?

Antwoord.
Ja.
Ik hecht eraan te melden dat deze informatie niet juist is. In het bericht wordt de suggestie gewekt dat een tweetal Somalische vreemdelingen (waarvan één behorende tot een etnische minderheid) door toedoen van de Immigratie- en Naturalisatiedienst (IND) in mei 2004 in Mogadishu terecht is gekomen. Navraag bij Amnesty International Nederland heeft geleerd dat slechts één van de omgekomen Somalische vreemdelingen door de Nederlandse overheid in oktober 2003 is uitgezet. Deze vreemdeling behoorde tot een meerderheidsgroep en stond bij de IND onder een andere naam geregistreerd.
Vraag 2.
Gaat u een onderzoek instellen naar de oorzaak van het overlijden van de asielzoekers? Zo ja, gaat u zorgdragen voor onafhankelijke onderzoekers? Bent u bereid de Kamer zo spoedig mogelijk te berichten over de uitkomst van het onderzoek?

Antwoord.
Vooralsnog zie ik onvoldoende aanleiding om een dergelijk onderzoek in te stellen. Alleen in uitzonderlijke gevallen ben ik bereid de situatie van betrokkenena terugkeer te onderzoeken, zulks in samenwerking met het Ministerie vanBuitenlandse Zaken. Dit kan alleen op basis van voldoende betrouwbaar enconcreet geachte signalen die bovendien verband houden met feiten en omstandigheden die in de asielrechtelijke procedure van betrokkene inNederland aan de orde zijn geweest. Voor de beslissing om zo'n onderzoek aldan niet in te stellen bestaan geen algemene richtlijnen, omdat het hiergaat om individuele gevallen die onderling sterk kunnen verschillen. Voor het onderhavige geval geldt dat zelfs indien zou blijken dat de betrokken vreemdeling van het leven is beroofd in Mogadishu, er mijns inziens, alleen al vanwege het tijdsverloop tussen de uitzetting en het zich voordoen van het betreurenswaardige feit, geen verband bestaat met het terugkeerbeleid. De betreffende vreemdeling is tijdens zijn uitzetting in het bezit gesteld van een vliegticket waarmee hij het veilige gebied in Somalië kon bereiken. Waarom hij in Mogadishu is uitgestapt of zich later vanuit het veilige gebied naar Mogadishu heeft begeven, is onbekend. Dit alles biedt onvoldoende aanleiding om op grond hiervan een onderzoek in te stellen.

Vreemdeling bij uitzetten steeds gewelddadiger

dinsdag 10 oktober 2006 14:38

Steeds vaker moet de marechaussee mee in het vliegtuig om uitgezette vreemdelingen in bedwang te houden. In 2005 ging het om één op de zes verwijderingen, ruim 2.000 in totaal.

Bij die 2.000 moest de marechaussee in meer dan de helft van de gevallen, 1.152 keer, dwangmiddelen gebruiken, zoals plastic handboeien of banden om de armen.
De cijfers komen van televisieprogramma Netwerk, dat vanavond een uitzending wijdt aan 'het uitzettingsbeleid in de praktijk'. De verslaggever van Netwerk spreekt ook met een voormalig medewerker van de marechaussee.

Handen vol

Volgens de ex-marechaussee zijn de uit te zetten vreemdelingen in veel gevallen moeilijk in bedwang te houden. Ze schoppen of slaan, spugen, smeren zichzelf in met poep of verwonden zichzelf. De marechaussees hebben er hun handen vol aan.
Zo vol dat zij in meer dan de helft van de geëscorteerde uitzettingen besluiten de vlucht af te breken. In 2005 gebeurde dat 2.290 keer. In 220 gevallen besloot de gezagvoerder van de vlucht, op basis van informatie van de marechaussee, de vreemdeling te weigeren.

Volgens woordvoerder Eric Vermeulen van de Koninklijke Marechaussee moeten er doorgaans drie marechaussees mee met één vreemdeling. Vermeulen bevestigt dat de marechausse dwangmiddelen mag gebruiken. 'Maar wij proberen altijd de-escalerend te werk te gaan, en de vreemdelingen zoveel mogelijk gerust te stellen. De procedures liggen vast.'

Door Bas Benneker

Werkwijze uitzetting Schiphol aangepast

Woensdag 29 augustus 2007 - AMSTERDAM - De minimumleeftijd van begeleiders van de Koninklijke Marechaussee die vreemdelingen uitzetten, wordt verhoogd van twintig naar 23 jaar. Het ministerie van Defensie hoopt zo mensen met iets meer levenservaring in te kunnen zetten, die ook meer gezag hebben tegenover autoriteiten in het buitenland.

Minister van Defensie Van Middelkoop reageert met deze eerste maatregel op een gisteren verschenen rapport van de commissie die toezicht houdt op uitzettingen door de marechaussee. Die constateert dat de escorts soms wel erg jong zijn. Ook moeten vreemdelingen soms uren wachten zonder toegang tot een toilet, eten of drinken. Ze raken daardoor volgens de commissie onnodig opstandig en gestresst.

Wel is duidelijk dat er bij de uitzettingen slechts incidenteel te veel geweld wordt gebruikt. De regels zijn niet altijd duidelijk. Als een vreemdeling in het vliegtuig blijft schreeuwen, gebeurt het wel eens dat de escorts van de marechaussee hem met het hoofd tegen de rugleuning van de stoel ervoor duwen om het geluid te dempen. Dat is niet expliciet verboden, maar voor de commissie is het onacceptabel.

Justitie zegt toe vreemdelingen voortaan eten te geven voor ze naar Schiphol gaan. En als ze daar langer moeten wachten dan voorzien, krijgen ze ook daar een maaltijd.

Wanneer neutraliteit een zonde wordt...

Verzet - citaat uit de toespraak van Geert Mak, gehouden op 4 mei 2004

Veel mensen hebben moeten wennen aan het idee van verzet. Het waren brave burgers die er pas gaandeweg van overtuigd raakten dat hier alle grenzen werden overschreden. 'Het algemeen verbreide besef dat je voor geweld niet wijkt maar je ertegen verzet is van nu, van achteraf, niet van toen,' schreef Primo Levi, de grote Italiaanse chroniqueur van de concentratiekampen. En, laten we eerlijk zijn, bij velen is dat besef nooit gekomen. Ze keken niet, of ze keken weg. En ze weigerden dat kwellende dialoog met zichzelf aan te gaan, omdat hun rust, hun loopbaan, en een ordelijk verloop der dingen voor hen zwaarder wogen.

Diezelfde Primo Levi heeft ooit zijn relatie beschreven met een Duitse collegachemicus, waarmee hij in Auschwitz nauw samenwerkte. Ze deden dezelfde proeven, overlegden als gelijken over de vragen van hun vak, en er was maar één verschil tussen beiden: Levi zat 's avonds binnen het prikkeldraad en zijn collega erbuiten. Deze Oberingenieur zei later dat hij van de gaskamers niets had geweten, hij had er nooit iemand naar gevraagd. 'Hij trakteerde zichzelf niet op leugens,' schreef Levi, 'maar op lacunes, blanco spaties.'

De voorbeelden kennen we allemaal, ook uit onze eigen geschiedenis. Ik noem er één. Al voor de oorlog, in februari 1934 werd een jeugdige Duitser, een zekere Herbert Frahm, in Laren opgepakt, toen hij daar met een internationaal gezelschap van vervolgde linkse jongeren bijeen-kwam om een antwoord te zoeken op de almaar toenemende nazi-terreur. Ze werden bij de grens van Zevenaar door de Nederlandse politie keurig aan de Gestapo overgedragen, de meesten verdwenen voorgoed. Blanco spaties. Alleen Herbert Frahm ontsprong de dans, Noorwegen stelde zich voor hem garant, en later zou hij, onder een nieuwgekozen naam, uitgroeien tot een van Europa's grootste staatslieden: Willy Brandt.

Barmhartigheid en de binding aan een groep

Onbarmhartigheid en het geweten van Eichmann; Hannah Arendt

Hannah Arendt schrijft in haar boek Eichmann in Jerusalem over de schokkende gewoonheid van de ambtelijke baas van de Jodentransporten. Die zag en wist alles, maar bleef onbewogen en effectief de mensen die buiten de orde waren verklaard transporteren naar de vernietingsplekken.

“Behalve een ongewone ijver om alles te doen wat bevorderlijk kon zijn voor zijn carrière bezat hij [Eichmann] in het geheel geen motieven. En ook deze ijver was op zichzelf nog geenszins misdadig; hij zou beslist nooit een van zijn superieuren hebben vermoord om op diens stoel te komen. [...] Hij was niet dom. Het was in zekere zin pure gedachteloosheid – heel iets anders dan domheid – die hem ervoor predisponeerde een van de grootste misdadigers van zijn tijd te worden.”

Arendt vraagt zich af of Eichmann last had van zijn geweten of zich voor die stem van het geweten afsloot. Zij komt tot de conclusie dat Eichmann de stem van zijn geweten had vervangen door de stem van zijn opdrachtgevers. Hij verkeerde in een toestand waarbij "de stem van het geweten in hem precies zo sprak als de stem van het Duitse establishment". Dat was precies zoals dat Duitse establishment het wilde. Ze verwijst naar de beruchte toespraken die Himmler in oktober 1943 in Posen hield voor hooggeplaatste SS'ers en nazi's. Himmler hield de aanwezigen voor: “dat de jodenuitroeiing een geweldige, unieke taak was die zware eisen aan hen stelde; dat ze verre van gemene boeven, geboren sadisten of anderszins perverse figuren waren, maar normale mensen".

Dat heeft Eichmann geloofd – meent Arendt. En daarmee werd de zwaarte van de taak van de dader het object van erbarmen. Het springende punt is niet zozeer dat Schreibtischtäter als Eichmann “hun 'normale geweten' het zwijgen kunnen opleggen, als wel hoe men hen kon bevrijden van de 'animalische Mitleids-reacties' die vrijwel elk normaal mens bij de aanblik van fysiek lijden te zien geeft."

Dat medelijden in statu nascendi werd door Himmler "als het ware in omgekeerde richting gestuurd en in plaats van op anderen op de eigen persoon gericht; zodat een moordenaar, wanneer hij weer eens de gruwelijkheid van zijn daden besefte, niet meer [dacht]: wat doe ik eigenlijk?!, maar: Wat ik bij de vervulling van mijn verschrikkelijke plicht niet allemaal moet doorstaan". Medelijden wordt zelfmedelijden – (mede)lijden voor de goede zaak van de machthebbers.

De man die alles zag